Strona:Zofia Dromlewiczowa - Przygoda.djvu/130

 — Nie martw się. Ludwik pierwszy nawet zaproponuje bo jak już się przeprosi, to nie pamięta, co było przedtem. Wogóle to pyszny chłop ten Ludwik, trzeba mu to przyznać — mówił Antoś.
 — A ja bardzo lubię Jankę — oświadczyła Karolinka.
 — Ja ją też lubię.
 — Chcesz się ścigać?
 — Chcę.
 — A więc, kto prędzej dobiegnie do tamtego drzewa?
 Jak słusznie przepowiedział Antoś — Ludwik i Janka musieli się wydąsać.
 Siedzili obok siebie nieruchomo i każde z nich odczuwało niezmierną gorycz przy myśli o postępowaniu Karolinki.
 — Tak, z Antosiem czuje się najlepiej — westchnęła Janka.
 Po chwili jednak ogarnęło ją rozczulenie.
 — Biedna Karolinka przyleciała w taką straszną pogodę.
 — Właściwie to zepsuliśmy jej zupełnie humor, miała przecież taką ochotę, aby założyć ten związek.
 — Bo ty zawsze krytykujesz, Lusiu.