Strona:Zofia Dromlewiczowa - Przygoda.djvu/136

na moim rowerze. Więc chyba dokuczam sobie samemu, albo memu rowerowi.
 — Nie mądrzyj się, mój drogi.
 — E, ty też jesteś przeciwko mnie.
 — Widzisz jaki ty jesteś, Jasiu, a właśnie chciałam ci pokazać ważną tajemnicę.
 — Naprawdę?
 — Naprawdę.
 Innym razem Karolinka nie pokazywałaby zapewne kartki Jasiowi, uważając go za zbyt dziecinnego, teraz jednak była tak zaciekawiona, że nie mając chwilowo nikogo innego z kim mogłaby się podzielić niezrozumiałą tajemnicą, zdecydowała się powiedzieć wszystko Jasiowi.
 — Patrz, Jasiu.
 Jaś zbliżył się dosyć niechętnie, sądząc, że Karolinka chce go w ten sposób zmusić, aby zapomniał o nieszczęsnym rowerze.
 — Widzisz kartkę?
 — Widzę kartkę! — powtórzył obojętnie Jaś.
 — Ale widzisz jaka dziwna?
 — Brudna.
 — Brudna, zżółkła. Wypadła z książki, o tej.
 — Tak.
 — Widzisz, Jasiu, tu są dziwne słowa, — mó-