Strona:Zofia Dromlewiczowa - Przygoda.djvu/137

wiła Karolinka niezniechęcona wcale obojętną postacią brata.
 — Jakie słowa? — wyraził wreszcie Jaś swoje zainteresowanie.
 — O, te słowa. Naprzód jakieś niezrozumiałe cyfry, potem rysunek trzech kół i słowa: „Jeśli jesteś właścicielem domu“…
 Karolinka przeczytała tekst kartki. Tym razem Jaś słuchał uważnie. Gdy Karolinka skończyła, powiedział poważnie:
 — Pokaż mi tę kartkę.
 A obejrzawszy ją, dodał stanowczym tonem:
 — Karolinko, w pałacu jest skarb.
 — Skarb?! — wykrzyknęła Karolinka.
 — Naturalnie.
 — Ależ, Jasiu, dlaczego tak sądzisz?
 — O, — odpowiedział z dumą Jaś, — czy myślisz, że nie czytałem nigdy książek o skarbach?
 — Książki a życie, to zupełnie co innego, mój mały braciszku!
 — Jeżeli jestem mały, to poco mi opowiadasz wszystko? — obraził się Jaś.
 Dopiero pocałunek siostry zdołał go jako tako udobruchać.
 — To jest skarb! — twierdził stanowczo. —