Strona:Zofia Dromlewiczowa - Przygoda.djvu/138

Zawsze tak jest. Żółta kartka, schowana oddawna. Potem cyfry, rysunek. Czy niema planu? — zapytał rzeczowo.
 — Nie, niema planu! — zmartwiła się Karolinka.
 — Musi być. Poszukajmy.
 Wyjęli więc tę książkę, która uprzednio upadła i przewracali jej kartki w poszukiwaniu planu. Lecz planu nie było.
 — Widzisz, to jest umówione pismo, — mruczał Jaś, przejęty powagą swego odkrycia i swojem znaczeniem.
 — Myślisz?
 — Tak, ja wiem. Jak to się nazywa, Karolinko, takie umówione pismo?
 — Klucz.
 — Właśnie klucz. To jest umówiony klucz.
 — Jeżeli jest klucz, to widocznie ktoś jeszcze wiedział o tajemnicy — wykrzyknęła Karolinka.
 Jaś spojrzał na siostrę z prawdziwą pogardą.
 — To się samo przez się rozumie — zadecydował.
 — Ale ta kartka przeznaczona jest dla każdego niewtajemniczonego także — powiedziała Karolinka po namyśle.