Strona:Zofia Dromlewiczowa - Przygoda.djvu/14

 — Wiecie — przerwał ciszę Ludwik — podobno sprowadzili się do pałacu Czarnockich, może tam są jakie dzieci, z któremi można się zaprzyjaźnić.
 — Łatwo szafujesz przyjaźnią — zawołał Antoś wesoło.
 — Tak tylko powiedziałem, miałem na myśli słowo poznać — tłomaczył się Ludwik.
 — Nie wiem czy będzie tam ktoś godny poznawania się — rzuciła pogardliwie Janka.
 — Dlaczego tak myślisz, tyle razy żałowałaś, że niema w okolicy żadnej dziewczyny, jakgdyby ci źle było z nami, a teraz, gdy zdarza się okazja…
 — A skąd wiesz, że tam jest dziewczynka?
 — Słyszałem, wiem zresztą, że p. Czarnocki ma córkę.
 — Może ma trzy lata.
 — Nie, zdaje mi się, że jest w naszym wieku.
 — Cóż z tego? Napewno jest to jakaś wystrojona panna pałacowa. Pewnie nosi wykrochmalone, białe sukienki i kolorowe szarfy. Nie znoszę takich lalek.
 Janka spojrzała na swoją skromną, perkalikową suknię, która znajdowała się w pobliżu, rozwieszona na krzaku, gdyż przed przebraniem się w kąpielowy kostjum, Janka zamoczyła ją nieostrożnie