Strona:Zofia Dromlewiczowa - Przygoda.djvu/140

 — Więc co z tem zrobimy.
 — Trzeba przedewszystkiem odcyfrować klucz.
 Usiedli razem przy biurku.
 — Szukajmy — powiedział Jaś, lecz nie było to wcale takie łatwe.
 Napróżno, Karolinka próbowała odszukać, stosując najrozmaitsze litery alfabetu.
 Klucz nie dał się rozwiązać. Nie pomogła także fachowa znajomość Jasia.
 — Trzeba poczekać — zdecydowała wreszcie Karolinka.
 — Poczekać na co? — zapytał ponuro Jaś — jakby od odcyfrowania klucza zależała cała jego przyszłość.
 — Musimy poczekać na Antosia, na Jankę i Ludwika.
 — Chcesz im to powiedzieć?
 — Naturalnie.
 — Przecież tu jest napisane wyraźnie: jeżeli jesteś obcy — uciekaj.
 Karolinka zaniepokoiła się, przeczytała jeszcze raz kartkę.
 — Nie, Jasiu, tu jest napisane inaczej. Jeżeli chcesz zagarnąć cudzą własność, to znaczy, gdyby ta kartka wpadła w niepożądane ręce i gdyby