Strona:Zofia Dromlewiczowa - Przygoda.djvu/141

ten ktoś w tajemnicy przed prawdziwymi właścicielami usiłował zagarnąć ten skarb, czy to coś co jest ukryte.
 — Skarb! — stanowczo stwierdził Jaś.
 — Nie wiem, może skarb, chociaż to mi się wydaje takie dziwne.
 — A teraz, Karolinko, ja pojadę na rowerze, — poprosił Jaś słodkim głosem, — tak długo się tu nasiedziałem w pokoju.
 Chcąc nie chcąc poszła Karolinka do pokoju panny Anny i uzyskała dla Jasia pozwolenie.
 Sama zaś usiadła na ławce przy brzozowym mostku i zamyśliła się.
 Czyżby doprawdy ukryty był gdzieś w zamku tajemniczy skarb? Czyżby rzeczywiście istniała jakaś niewiadoma nikomu tajemnica? Skarb! Słowo to posiadało dziwny urok i Karolinka powtarzała chętnie to słowo w myśli, a nawet kilkakrotnie powtórzyła je szeptem:
 — Skarb! Skarb!
 Cóż to być mogło?
 Wyobraźnia Karolinki przedstawiała sobie ogromne worki, ukryte w jakiejś tajemniczej skrytce, może zakopane głęboko pod ziemią, a może ukryte w nieznanem nikomu sklepieniu. Worki te były