Strona:Zofia Dromlewiczowa - Przygoda.djvu/145

 — Ach, mam wam tyle do powiedzenia — zawołała.
 — Co się stało?
 — Zdaje się, że zaczyna się teraz prawdziwa przygoda, — powiedziała Karolinka tajemniczo.
 — Opowiadaj prędzej.
 — Już. Chodźcie do gabinetu.
 — Możesz nam tu opowiedzieć. Nikogo przecież niema.
 — Nie, musimy urządzić formalne zebranie, — upierała się Karolinka, która naogół nie była wcale formalistką, tym razem jednak pragnęła wywrzeć jaknajsilniejszy efekt.
 — I Jasia muszę zawołać.
 — Zostaw go, przecież on się nie liczy.
 — Nie, nie, w tym wypadku może nam się bardzo przydać.
 — Jasiu! Jasiu! — rozległy się natychmiast wołania.
 Tym razem Jaś nie dał na siebie czekać. Niemal natychmiast ukazała się jego sylwetka w oddali.
 — Uwaga! — wołał, — patrzcie, jadę bez pomocy rąk.
 Pokazawszy zebranym kilka sztuk i otrzymawszy od Antosia obietnicę, że podczas następnej