Strona:Zofia Dromlewiczowa - Przygoda.djvu/146

wizyty, Antoś nauczy go kilka wspaniałych sztuk, godnych cyklistów pierwszej klasy. Jaś odstawił rower na swoje miejsce i wszedł do gabinetu.
 — Pisz, Janko! — odezwała się Karolinka uroczystym głosem.
 Janka otworzyła książkę protokułów.
 — Dziś rano odnalazłam tę kartkę! — powiedziała Karolinka triumfująco.
 Kartka przechodziła z rąk do rąk.
 — Cóż to znaczy? — zapytała Janka, — kto to napisał?
 — Tego nie wiem.
 — To znaczy, że posiadamy skarb! — wygłosił poważnie Jaś, a tym razem nikt mu nie zaprzeczył.
 Janka uśmiechnęła się tylko z niedowierzaniem.
 — To pewnie ktoś z was zrobił taki kawał! — zawołała.
 Karolinka zachmurzyła się i spojrzała podejrzliwie na obydwu chłopców.
 Zanim jednak zdołali powiedzieć cokolwiek na swoje usprawiedliwienie, ona sama zawołała radośnie:
 — To niemożliwe!