Strona:Zofia Dromlewiczowa - Przygoda.djvu/154

Karolinka — wołał Jaś i biegł na dalsze poszukiwania.
 Wreszcie, któregoś dnia, leżąc na kanapie w gabinecie ojca Karolinka wykrzyknęła ze zdumieniem.
 — Co się stało? — zapytała Janka, która siedziała obok niej, haftując monogram na chustce, którą miała ofiarować Karolince.
 — Zobacz, Janko, zobacz.
 Janka spojrzała wokoło.
 — Nic nie widzę.
 — Ależ patrz, Janko, patrz, Janko.
 Janka rozejrzała się raz jeszcze.
 — Nie, nic nie widzę — szepnęła bezradnie.
 — Kółko w kółku, trzy kółka — powtarzała Karolinka.
 Wówczas Janka spojrzała w kierunku jej wzroku.
 Karolinka miała oczy podniesione ku górze. Patrzyła nieruchomo w sufit. I wtedy Janka zauważyła, że ponad wiszącą lampą szlak rysunku na suficie zakańcza się trzema kółkami.
 — Znalazłam, znalazłam — zawołała Karolinka — Chodź, Janko, prędzej.
 — Dobrze, ale dokąd — zapytała rozsądnie spokojniejsza Janka.
 — No, naturalnie, na górę. Prawdopodobnie