Strona:Zofia Dromlewiczowa - Przygoda.djvu/157

to wymagało więcej czasu, czyli poszukiwaniom mogą się oddać tylko te osoby, które mieszkają w pałacu, a więc prawdopodobnie swoi a nie obcy.
 — Może.
 — Napewno.
 — W każdym razie bardzo nam to utrudnił — westchnęła Karolinka.
 — A więc poszukajmy trochę.
 — A może skarb jest zakopany w ogrodzie?
 — Chodź, obejrzymy drzewa.
 — Ja już oglądałem wszystkie drzewa, — wyjaśnił poważnie Jaś, stając na progu pokoju, — myślałem, że gdzieś są wykryte na korze trzy kółka.
 — I co?
 — Nie, w ogrodzie niema skarbu, — powiedział Jaś z przekonaniem, — zresztą klucz brzmi wyraźnie: ukryte drzwi w ścianie. W ogrodzie niema przecież ściany.
 — Wiesz co, Karolinko, przestańmy dziś szukać i pojedźmy na spacer, potem wstąpisz do mnie na kolację i chłopcy cię odprowadzą. Jaś jeżeli chce to może też iść z nami.
 — Nie, ja nie mam czasu.
 — A co będziesz robił.