Strona:Zofia Dromlewiczowa - Przygoda.djvu/158

 Jaś spojrzał z takim zdziwieniem jakby powiedziała niesłychane głupstwo.
 — Nie wiesz? Będę szukał skarbu. Muszę go przecież znaleźć, muszę, rozumiesz, Karolinko, muszę.
 — Wiesz, Jasiu, że na suficie w gabinecie narysowane są trzy kółka.
 — Wiem, ale to nie są takie kółka — powiedział Jaś z pewnością w głosie — może nawet narysowano je naumyślnie, aby zmylić ślad.
 Karolinka roześmiała się nagle.
 — Ach, Boże, jaka ja jestem głupia, przecież sufit malowano zeszłego roku, a malarz napewno nie wiedział nic o trzech kółkach.
 — Ale może nasladował dawny szlak.
 — Nie, to nie są te kółka — powtórzył Jaś, potem z młotkiem w ręku zbliżył się do ściany.
 — Więc, chodź, Karolinko.
 Po chwili siedziały obie na bryczce i Karolinka powoziła.
 — Pamiętasz, Janko, ten dzień, gdy was poznałam, o, to było w tem miejscu, — mówiła przejezdzając obok rzeki.
 Janka roześmiała się.
 — Tak, byłam przekonana, że jesteś chłopakiem.