Strona:Zofia Dromlewiczowa - Przygoda.djvu/162

 — Tak, to moja książka, — odpowiedział Antoś nieco zmieszany.
 — Twoja? Więc to ty wymyśliłeś tę całą historję?
 — Jaką historję?
 — Historję o skarbie! — wyjaśniała Karolinka, siląc się na spokój, którego wcale nie czuła.
 — Antoś wymyślił?
 — Tak, Antoś, a ty pewnie wiedziałeś o tem dobrze. Książka leżała w szafie na samym wierzchu, zakpiliście sobie ze mnie. Wypisaliście tę kartkę z głupim kluczem i cieszyliście się, że się dałam nabrać.
 — Karolinko!
 Ludwik miał minę niezmiernie zdziwioną, lecz Karolinka, rozgniewana szalenie, nie zwróciła na to uwagi.
 — Tak, oszukaliście mnie.
 — To ja napisałem kartkę! — powiedział Antoś.
 — Naturalnie, bawiłeś się moim kosztem.
 — Przecież wolno nam było wymyślać samym przygodę.
 — Ale na zebraniu pytaliśmy się nawzajem czy to nie jest wymyślone. Powiedziałeś, że nie.