Strona:Zofia Dromlewiczowa - Przygoda.djvu/17

 — Lecz chłopiec zatrzymał się. Spojrzał na psa surowo.
 — Nie wolno tak, Iks. Wracaj i pilnuj łódki.
 Pies, zwany Iksem, zawahał się, zatrzymał, wreszcie posłuchał polecenia i pokornie spoczął przy łódce.
 — Pies nazywa się Iks — szepnął Ludwik rozbawiony.
 — Komiczny jakiś chłopak — zdecydowała Janka.
 Komiczny, chłopak znajdował się już obok nich.
 — Jesteście pewnie dziećmi inżyniera leśnego — powiedział.
 — Tak, oni są dziećmi inżyniera — informował skwapliwie i uprzejmie Antoś, a ja jestem jego siostrzeńcem. A ty, kto jesteś.
 — Ja jestem Karolinka.
 — Jakto — przerwała Janka ze zdumieniem. Jakto? Karolinka?
 — No tak. Ach, pewnie myśleliście, że jestem chłopcem? Nie, to tylko ubranie.
 — To ty jesteś dziewczyna? — zapytał rozczarowany trochę Ludwik.
 — No tak, naturalnie, że jestem dziewczyną.
 — To dlaczego chodzisz ubrana po męsku?