Strona:Zofia Dromlewiczowa - Przygoda.djvu/176

 — Patrz, jakieś papiery, — szepnęła.
 Wyciągnęła dwa listy.
 — Pisane podczas Powstania, — powiedziała, przeczytawszy.
 — Może dlatego były ukryte.
 — Ach, Karolinko, jak to wspaniale, żeśmy je znaleźli. Czy mogłabyś wymyśleć sobie coś wspanialszego?
 — Czekaj, tam jest cos jeszcze i Karolinka wyjmowała ze skrytki ułańską czapkę i sztambuch, w którem znajdowały się zasuszone kwiaty i naiwne wiersze.
 Karolinka poczuła wzruszenie. Znaleźli przecież skarb; nie były to wprawdzie klejnoty, ani złoto, jak wyobrażali sobie, lecz skarby czyichś tkliwych uczuć, dowody bohaterstwa. Odkryli czar tajemnicy, odkryli echo dawnego bicia serca.
 — Ten sztambuch należał do naszej prababki, Jasiu, — powiedziała Karolinka, przejrzawszy go.
 — Co to jest sztambuch?
 — To właśnie to, taki album pamiątkowy do wierszy.
 — A te listy pisał pewnie jej mąż?
 — Tak, widzisz, napisane jest: „Moja najukochańsza“!