Strona:Zofia Dromlewiczowa - Przygoda.djvu/177

 — Ach, Karolinko, czy cieszysz się, żeśmy to znaleźli?
 — Toś ty znalazł. Bardzo się cieszę. Trzeba napisać o tem tatusiowi, napewno nikt od tej skrytce nie wiedział. Zapewne oddawna nie zmieniano obicia.
 — Patrz, Jasiu, jeszcze znalazłam tę wstążkę.
 Karolina wyciągnęła spłowiałą błękitną wstążkę.
 — Może nosiła tę wstążkę jako mała dziewczynka, a może w dniu swoich zaręczyn — powiedziała w zamyśleniu Karolinka.
 — Jakie to dziwne Karolinko, że nasza prababka była także małą dziewczynką.
 — Nie mogę sobie jakoś tego wyobrazić.
 — A ja mogę, spacerowała pewnie także tu, w tym parku i może także szukała skarbu.
 — Może też znalazła tę skrytkę i włożyła tu swoje pamiątki.
 — Musimy zawiadomić zaraz Jankę.
 — I Ludwika i Antosia.
 — Ach, prawda.
 Karolinka przypomniała sobie nagle, że nie może przecież zawiadomić ich skoro wyjechała w takim gniewie.
 Uśmiechnęła się jednak, wyobraziwszy sobie