Strona:Zofia Dromlewiczowa - Przygoda.djvu/178

ich miny, gdy się dowiedzą, że naprzekór wszystkiemu znaleźli właśnie skarb i to taki, który owiany był romantyzmem bohaterstwa i miłości.
 — Pojedźmy do nich, Karolinko — prosił Jaś.
 — Nie, to niemożliwe.
 Karolinka miała zamiar opowiedzieć Jasiowi o wszystkiem, gdy nagle Jaś zawołał:
 — Słyszę turkot, ktoś przyjechał.
 I podbiegł do okna.
 — To właśnie oni — wykrzyknął — zupełnie jakby się domyślili.
 Pędem zbiegł na dół. Karolinka schodziła dużo wolniej.
 Lecz już naprzeciw niej biegła Janka.
 — Karolinko, czy wiesz co się stało? Ojciec przywiózł wieczorną pocztę. Dostałam pierwszą nagrodę na konkursie.
 — Dostałaś nagrodę?
 — Tak, dostałyśmy nagrodę. Wiesz, za jakie zdjęcie? Za twoje; patrz, czytaj.
 I Janka nieprzytomna z radości, pokazywała gazetę, w której było wyraźnie napisane, że pierwszą nagrodę jury przyznało fotografji pod tytułem „Radość życia“, godło „Przygoda“.
 — Ach, Janko, jaki dziś jest szczęśliwy dzień.