Strona:Zofia Dromlewiczowa - Przygoda.djvu/179

 Mówiły obie jednocześnie i obie nie wiedziały co jest ważniejsze, odnalezienie skarbu, czy otrzymanie nagrody.
 — A gdzie jest Ludwik i Antoś? — zapytała nagle Karolinka, przypomniawszy sobie, że patrząc przez okno widziała także obu chłopców.
 — Antoś nie chce wejść, bo obawia się, że gniewasz się na niego, a Ludwik udaje trochę obrażonego i nie chce go zresztą zostawić samego.
 — A Jaś?
 — Pewne opowiada im o swoim zwycięstwie.
 — Chodźmy do nich — zdecydowała Karolinka. — Już się nie gniewam na Antosia, zresztą znalazłam przecież skarb i to właściwie dzięki niemu, bo gdyby nie napisał tej kartki nie szukalibyśmy wcale.
 — Tak, i nie dowiedzelibyśmy się o tem nigdy.
 — Przestałam zresztą gniewać się na niego, jeszcze przedtem, zanim go Jaś znalazł — wyznała Karolinka.
 W chwilę później Karolinka rozmawiała z chłopcami tak, jakgdyby najlżejszy cień niezgody nie mignął między nimi.
 — Chodźmy do parku — zaproponowała, pokazawszy już sztambuch, czapkę, listy i wstążeczkę.