Strona:Zofia Dromlewiczowa - Przygoda.djvu/25

 — Ale co takiego? — zapytał Ludwik, który jako najbardziej praktyczny i uznający przedewszystkiem rzeczy konkretne, poczuł lekkie znudzenie podczas tego, jak uważał, „bujania w obłokach“.
 — Gdybym to wiedziała! Nie wiem właśnie! Niekiedy myślę o tem, jakby to było dobrze, gdyby nagle ukazał się jakiś obcy pan.
 — Pan — przeraził się Antoś — dorosły pan?
 — I może chciałabyś, aby klęczał w blasku księżyca i wyznał ci swą miłość?
 — E, głupstwa pleciesz — oburzyła się Karolinka. Zupełnie o czem innem myślałam.
 — A więc wróć, Karolinko, do poprzedniego miejsca. Nagle ukazuje się dorosły pan…
 — Tak, dorosły pan, przygląda mi się uważnie, wyciąga z kieszeni wieczne pióro!
 — Czy zechce pani podpisać ten kontrakt? — pyta niezwykle melodjnym i uprzejmym głosem.
 — I naturalnie okazuje się, że to słynny reżyser filmowy, który ujrzawszy cię poczuł, że jesteś jedyną osobą, zdolną odegrać główną rolę w jego najnowszym filmie, — dokończył Antoś patetycznym głosem.
 — Tak, zresztą może to być również dobrze reżyser teatralny, byleby ukazał się niespodziewanie