Strona:Zofia Dromlewiczowa - Przygoda.djvu/32

 — Naturalnie, ja jestem bardzo silna, wyglądam tylko tak niepozornie — zapewniała Karolinka — mogę wam zaraz pokazać.
 — Nie, już lepiej nie. Bo ci znowu suknię schowają za karę i będziesz musiała paradować w spodniach.
 — Chciałam was tylko przekonać, że umiem.
 Przekonała jednak widocznie i bez tego Ludwika, który od chwili ujrzenia auta ożywił się bardzo. Ludwik szepnął:
 — Jeżeli chcesz, to pokażę ci model samochodu, jaki wymyśliłem. Bardzo łatwo konstrukcja i może osiągnąć wyjątkową szybkość.
 — To ty umiesz rysować? — zapytała z zainteresowaniem Karolinka.
 — Tak, trochę rysuję. Ale lubię tylko techniczne rysunki.
 — Więc nie wiedziałaś, Karolinko, z pałacu, że masz do czynienia z przyszłym wynalazcą, więc nie czułaś tego, patrząc na jego uduchowione oblicze, na to wysokie czoło — deklamował Antoś.
 — A teraz pójdziemy do mego brata Jasia, — oznajmiła Karolinka.
 — Prawda, dlaczego twój brat nie pokazał się wcale?