Strona:Zofia Dromlewiczowa - Przygoda.djvu/37

 — Przez cały czas byłem sam jeden — skarżył się chłopiec.
 — A panna Anna? Przecież panna Anna miała ci głośno czytać.
 — Także wyszła. Wciąż wychodzi ta panna Anna.
 — Czy ta panna Anna jest także twoja, tylko twoja? — zapytał Antoś.
 On jeden z całego towarzystwa zainteresował się chłopcem. Janka czekała cierpliwie, kiedy te odwiedziny u nieznośnego dziecka się skończą, była jednak bardzo znudzona tem nieciekawem przerwaniem miłych rozmów z Karolinką; Ludwik patrzył na Jasia z wyraźną niechęcią.
 — Panna Anna? — powtórzył Jaś. — Nie dbam o nią wcale.
 — Jak ty mówisz, Jasiu? — przestraszyła się Karolinka.
 — Mówię tak, jak myślę — oznajmił Jaś dobitnie.
 — Jasiu!
 — Moja Karolinko, nie krzycz na mnie tak, jakgdybyś była sama panną Anną. Nie lubię panny Anny i już. I ty też jej przecież nie lubisz.
 — Ale nie mówię, że nie dbam o nią.