Strona:Zofia Dromlewiczowa - Przygoda.djvu/45

 Antoś roześmiał się.
 — Nie jesteś przecież wykwalifikowaną wychowawczynią.
 — Tak, ale ponieważ Jaś niema nikogo, ktoby się nim zajął naprawdę, to ja powinnam to uczynić.
 — Nie wyrzekasz się przecież tego.
 — Tak, ale cóż z tego, gdy nie umiem sobie dać rady.
 — A cóż się dzieje z tą panną Anną?
 — Nie wróciła jeszcze. Pewnie pojechała do miasteczka.
 — Zdaje mi się, że zasłużyła na to, aby teraz jej zkolei schować suknię za karę.
 Karolinka wybuchła serdecznym śmiechem.
 — Wyobrażam sobie, jak będzie wyglądała w krótkich spodniach.
 — Ale to naprawdę nieładnie z jej strony, że zostawia was na cały dzień samych.
 — Widzisz, jej się tu strasznie nudzi, — tłomaczyła Karolinka. — Ja też bym nie wytrzymała przez cały czas, bez przerwy, w towarzystwie dwojga, takich nieznośnych dzieci, jak ja i Jaś.
 — Czy ty też jesteś taka nieznośna? — zapytał Antoś, rozpoczynając jedzenie poziomek.