Strona:Zofia Dromlewiczowa - Przygoda.djvu/46

 — Niekiedy jestem poprostu nieznośna — przyznała Karolinka.
 — Doprawdy?
 — Tak, mówię poważnie, wszyscy wtedy uciekają odemnie, nikt nie chce mieć ze mną do czynienia.
 — Czy to ci się często zdarza? — zapytał Antoś,
 — Nie, od czasu do czasu. Djabeł nie dziewczyna — mówi wtedy panna Anna a wszyscy podzielają jej zdanie.
 — Coś mi się nie wydaje, aby to było możliwe — wyraził swą wątpliwość Ludwik.
 — Naprawdę, nawet na Jasia krzyczę wtedy, chociaż naogół nie podnoszę na niego nigdy głosu.
 — A Jasia jak niema, tak niema.
 — Wiecie co, pójdę jeszcze raz na górę i zobaczę. Może siedzi gdzieś w kącie i płacze.
 — Płacze, dlaczego?
 — Płacze, że zapomniałam o nim i jem podwieczorek bez niego, a on siedzi sam, nieszczęśliwy.
 — Idź, zobacz — zgodziła się Janka — chcesz, to pójdę z tobą.
 — Nie, już wolę iść sama, bo jak usłyszy, że ze mną idzie ktoś jeszcze, to gotów się schować.
 Karolinka zerwała się od stołu.