Strona:Zofia Dromlewiczowa - Przygoda.djvu/47

 — Ale wy jedzcie, nie przekadzajcie sobie, ja zaraz wrócę.
 Karolinka wyszła z werandy. Słychać było jej kroki, gdy pośpiesznie wbiegła na schody.
 — Ale ma utrapienie z tym chłopcem.
 — A takie ładne dziecko.
 — Myślałby kto, że niewinny aniołek.
 — Mnie się zdaje, że on jest poprostu chory.
 — A właściwie to te dzieci są zupełnie bez opieki — zdecydowała Janka.
 — Słyszałaś przecież, że ma bardzo dobrego ojca.
 — Ale czy to mężczyźni umieją dbać o codzienne sprawy?
 — A czy te sprawy są naprawdę takie ważne? — zapytał Ludwik. — Mnie się zdaje, że Karolinka jest najbardziej uroczą dziewczyną ze wszystkich, jakie znam.
 — O, zdaje się, że Ludwika spotkał cios w serce.
 — Nie błaznuj, Antek, mówię poważnie, strasznie miła dziewczyna i wy sami też jesteście tego zdania.
 Pomimo wrodzonej przekory, tym razem Antoś nie zaprotestował. Nie zaprotestowała także