Strona:Zofia Dromlewiczowa - Przygoda.djvu/48

Janka. Zgodzili się chętnie ze zdaniem Ludwika. Coś takiego było w Karolince, co czyniło ją wyjątkowo miłą i sympatyczną, nawet wtedy, gdy mówiła najzwyklejsze rzeczy, nawet wtedy, gdy wypełniała najprostsze czynności.
 — W każdym razie dobrze się stało, żeśmy ją spotkali.
 — Naturalnie!
 — Jej pewnie jest także przyjemniej spotykać się z nami, niż przebywać przez cały czas z tym swoim rozpieszczonym Jasiem i niewidzialną panną Anną.
 — Zdaje się, że do tego Jasia, to ja się zabiorę.
 Janka spojrzała na brata ze zdziwieniem.
 Ludwik był zwykle małomówny, poważny i nawet trochę ociężały. Zajmował się wyłącznie temi sprawami, które go mocno obchodziły i ta chęć zainteresowania się obcym chłopcem, wydała się Jance niezwykłą.
 Ludwik spostrzegł zdziwienie siostry i wzruszył lekko ramionami.
 — Dlaczego się dziwisz? — zapytał.
 — Tak jakoś, nie myślałam nigdy, że cię zajmie jakieś obce dziecko i w dodatku nieznośne.