Strona:Zofia Dromlewiczowa - Przygoda.djvu/50

czem znowu powrócili do tematu, który interesował ich rano.
 Mówili o Hausnerze.
 — Nie rozumiem, jak rodzina Hauznera, a zdaje mi się, że ma nawet żonę, bo widziałam takie zdjęcie w kinie, gdy się żegnał przed odlotem z jakąś panią, mogła się zgodzić, aby poleciał.
 — Nie rozumiesz?
 — Nie. Przecież to straszne, wiedzieć, że ktoś poleci i prawie napewno nie wróci.
 — A jednak wrócił!
 — Niemal cudem.
 — To prawda, przekonany przecież był już sam, że zginie.
 — I wszyscy wokoło. Nie było przecież o nim przez tyle dni żadnych wiadomości, wszyscy byli przekonani, ze już nie żyje.
 — Tak, to niełatwo być żoną, albo matką bohatera — przyznała Karolinka — samej trzeba wtedy właściwie też być bohaterką.
 — A tybyś puściła swego bliskiego? — zapytał Ludwik.
 — Karolinka? — roześmiał się Antoś — nie znasz jej Ludwiczku, ona napewno poleciałaby sama.
 Karolinka uśmiechnęła się także.