Strona:Zofia Dromlewiczowa - Przygoda.djvu/53

 — To on umie grać?
 Kiwnęła głową nadsłuchając.
 Skrzypek zatrzymał się widocznie w jakimś miejscu, gdyż melodja brzmiała teraz równo i wciąż z tego samego oddalenia.
 — Tak, to Jaś. Poznaję jego piosenkę.
 Melodja, jaką grał Jaś, była bardzo prosta i rzewna.
 — Co on gra?
 — To jego własna piosenka, — wyjaśniła Karolinka, a widząc, że Janka nie rozumie jej, dodała z dumą:
 — To on sam skomponował.
 — W takim razie jest bardzo zdolny.
 — Tak, tylko niebardzo chce mu się uczyć. Ale jego profesor, bo w Warszawie uczy się u profesora konserwatorjum, mówi, że może zostać świetnym skrzypkiem, posłuchajcie tylko.
 Tony skrzypiec płynęły poprzez ciszę ogrodu, łączyły się z pogodną, spokojną zielenią drzew, z przepojonem słońcem powietrzem, i trafiały wprost do uczucia słuchających dzieci.
 — Nigdybym nie przypuścił, że ten Jaś potrafi tak grać.
 — Prawda? — podchwyciła Karolinka ucie-