Strona:Zofia Dromlewiczowa - Przygoda.djvu/56

 — Ja jestem spokojny, proszę pani. Ja się tylko dziwię.
 — Dzieci w twoim wieku nie powinny się dziwić.
 — Ja się stęskniłem za panią, panno Anno — jęknął Jaś z tak wyraźną drwiną w głosie, że mimowoli słuchające dzieci parsknęły śmiechem.
 — Oj, Jasiu, bo poskarżę się, którego dnia ojcu i skończą się twoje zabawy — mówiła niewidoczna panna Anna.
 — A tatusiowi to już pani powie, gdzie pani była w ciągu tych czterech godzin?
 — Jasiu!
 — Widzicie, jaki on jest dokuczliwy — poskarżyła się Karolinka.
 — Myślałam, że się wreszcie ustatkujesz, zachowasz, jak przyzwoity chłopiec.
 — I co wtedy? — pytał głos Jasia.
 — Wtedy pozwoliłabym wam pojechać do miasteczka.
 — E, do miasteczka, cóż tam ciekawego?
 — Jarmark.
 — Jarmark — powtórzył Jaś niepewnym głosem, jakby nie wiedząc jakie ma przyjąć stanowisko.
 — Jarmark i cyrk wędrowny.
 — O, cyrk!
 — Tak, cyrk.