Strona:Zofia Dromlewiczowa - Przygoda.djvu/61

 Antoś zaś dodał z powagą:
 — To nieładnie cieszyć się z nieszczęścia bliźniego.
 Jedynie tylko Ludwik zachował milczenie. I Jaś skierował w jego stronę swoje dalsze słowa:
 — Nie cieszę się, że ma migrenę, ale cieszę się, że przyjechaliśmy tu sami.
 — To już ci nie przeszkadzamy? — uśmiechnął się Ludwik, — to już ci nie zabieramy twojej Karolinki?
 Jaś wydął usta, ale jakoś nic nie odpowiedział.
 — Oswoił się z wami, — zapewniała tego rana Karolinka, gdy promieniająca radością, przyjechała wraz z Jasiem do domu inżyniera.
 — Zobaczycie jaki to strasznie nieznośny bęben, — zapewniał Ludwik rodziców, na długo jeszcze przed przyjazdem auta.
 — Ludwik postanowił otworzyć sobie szkołę poprawczą i zająć się wychowaniem Jasia, — zapewniał wujostwa Antoś.
 — Bo naprawdę trzeba zabrać się do tego chłopca ostro, — potwierdził Ludwik.
 Lecz jego matka przerwała mu:
 — Daj spokój. Biedactwo wychowane bez matki.