Strona:Zofia Dromlewiczowa - Przygoda.djvu/67

 — Myślisz? To trudno, już po lodach. Co się ma stać, już się nie odstanie.
 — Ach, Janeczko! — zawołała nagle, — czy wzięłaś swój aparat fotograficzny? Patrz, jakie tu są świetne typy chłopów, zobacz, ten stary grajek z długą brodą.
 Lecz Janka nie zabrała aparatu.
 — Musimy to odłożyć na kiedyindziej! — postanowiła.
 — Wiesz, jabym nie rozstawała się na twojem miejscu z aparatem.
 — Przecież wcale nie umiesz fotografować.
 — No tak, ale gdybym umiała i gdybym fotografowała, to jużbym chwytała okazję, gdzie się da.
 — Ja nie unoszę się tak łatwo.
 — Tak, to prawda, — powiedziała Karolinka z podziwem, — ty jesteś taka opanowana, spokojna, stanowcza. Bardzo chciałabym być taką.
 — Taką jak ja? — zdziwiła się Janka.
 — Tak, taką jak ty! — potwierdziła z zapałem Karolinka.
 — A ja wolę, gdy się każdą rzecz właśnie robi z przejęciem! — powiedział Ludwik.
 — Ty? — teraz z kolei zdumiony był An-