Strona:Zofia Dromlewiczowa - Przygoda.djvu/72

ku, — on był główną atrakcją cyrku. Wogóle nie wiedzie nam się w tym miesiącu.
 — Ale dlaczego? — pytała Karolinka, która czuła się nad wyraz rozczarowaną.
 Przybyła tutaj w nadziei, że otoczy ją gwar cyrkowy, atmosfera wesela i zabawy. Tymczasem we wnętrzu woza, i na pustej przestrzeni placyka było niewymownie smutno.
 — Dlaczego wam się nie wiedzie?
 Stary człowiek pokiwał głową.
 — Czy to można wiedzieć dlaczego panienko? Nie mamy szczęścia poprostu.
 Lecz Karolince nie wystarczało to wyjaśnienie. Każdy człowiek powinien mieć trochę szczęścia. Patrzyła przytem pytająco na Antosia.
 — Mnie się zdaje, że oni są za mało atrakcyjni, — powiedział Antoś i zaczął wypytywać starego o szczegóły ich programu.
 — Czy będziecie na przedstawieniu? — zapytał stary trochę nieufnie.
 — Ależ tak, naturalnie, możemy nawet odrazu kupić bilety.
 — Tak będzie najlepiej, — zgodził się stary uradowany. A gdy schował pieniądze do kieszeni, poprawił mu się znacznie humor.