Strona:Zofia Dromlewiczowa - Przygoda.djvu/73

 — Zmarnował mi się cyrk, — powiedział, — kiedyś wszystko to zupełnie inaczej wyglądało.
 — Jak? — zapytała ciekawie Karolinka.
 — O, zupełnie inaczej.
 Linoskoczek wtrącił się do rozmowy:
 — Nie występowaliśmy w takich małych miasteczkach jak tu.
 — Tak, tak, kiedyś było zupełnie inaczej. Miałem zwierzęta i świetnego pogromcę zwierząt.
 — Co się z nim stało?
 Stary machnął ręką.
 — Zginął! — powiedział krótko.
 — Zwierzęta go pożarły? — zapytała z przerażeniem Karolinka.
 Lecz starego nie interesował los pogromcy zwierząt.
 — Pijaczyna był — powiedział obojętnie. — Lecz o niego mniejsza, można go było zastąpić, gorsze, że mi zwierzęta pozdychały. To mnie zgubiło.
 — A dziś niema pan wcale zwierząt? — zapytał Antoś.
 — Owszem, mam konie, sam prowadzę tresurę i mam osła także, ale to nie wystarcza.
 — Mieliśmy dobrego muzykanta, ale opuścił