Strona:Zofia Dromlewiczowa - Przygoda.djvu/74

nas po drodze. Wszystkie moje instrumenty zabrał, tylko skrzypce zostawił.
 — Jakie skrzypce? — usłyszeli głos Jasia, który wgramolił się także do wnętrza wozu.
 Z za jaskrawej zasłony ukazała się kobieta w cekinowej spódniczce.
 — Ach, jaki śliczny dzieciak, — zawołała, patrząc na Jasia.
 — To dzieci z pałacu — powiedział stary z szacunkiem i jakby teraz dopiero przypomniał sobie o należnych im względach.
 — Proszę usiąść, proszę usiąść — powtórzył kilka razy, wycierając ręką krzesełko i oglądając się nieporadnie za drugim.
 — Ach, mój Boże — wykrzyknęła kobieta — dzieci z pałacu, a ja myślałam, że zaangażowałeś tego małego do naszej trupy. Toby dopiero miał powodzenie.
 — Widzisz, Jasiu, możesz zrobić karjerę — roześmiał się Antoś.
 Lecz Jaś czuł prawdziwą dumę po oświadczeniu kobiety.
 — A ja nawet umiem skakać z trapezu — powiedział.