Strona:Zofia Dromlewiczowa - Przygoda.djvu/75

 — Tak, tak — potwierdziła kobieta zaraz widać, że kawaler jest bardzo zręczny.
 Do wozu zajrzał człowiek w szerokich, zabawnych spodniach, z umączoną połową twarzy.
 — No, jak tam? — zapytał, trzymając w ręku małe lusterko i rozpoczynając charakteryzację drugiej połowy twarzy.
 — Niedobrze — westchnął, stary.
 — Program im się nie podoba — powiedział ponuro clown, rozcierając sobie brodę jakąś białą pastą.
 — Niema tu co siedzeć dłużej. Nic z tego dobrego nie wyjdzie — powierdziła kobieta. — Szkoda tylko mego ubierania się.
 — Jakto — zapytała Karolinka niedowierzająco — czy myślicie, że nikt nie przyjdzie? Przecież tyle ludzi jest na jamarku.
 — Tak, ale nie każdemu chce się płacić za bilet — powiedział a raczej jęknął chory linoskoczek.
 — A przytem nie mamy szczęścia — powtórzył uparcie stary.
 Karolinka pochyliła się nagle w stronę wyjątkowo jakoś milczącego Antosia.
 — A jak myślisz gdybyśmy im urządzili przedstawienie? — zapytała szeptem.