Strona:Zofia Dromlewiczowa - Przygoda.djvu/76

 — My?
 — No tak.
 — Nie rozumiem cię.
 — To takie proste. Urządźmy im przedstawienie.
 — Ale jak to sobie wyobrażasz?
 — Zwyczajnie. Ja mogę im zadekłamować, albo zaśpiewać.
 — Oszalałaś?
 — Wcale nie. Przedewszystkiem dużo osób nas tu zna i zaraz się rozejdzie wiadomość, że właściciele pałacu, przedstawiają w cyrku.
 — No właśnie!
 — Co właśnie? To im zrobi reklamę.
 — Ależ, Karolinko, naprawdę oszalałaś.
 — Wiesz, Antek, myślałam, że kto jak kto, ale, że ty się zapalisz do tego projektu.
 — Kto tu przyjdzie na deklamację — powątpiewał Antoś — tu ludzie muszą zobaczyć coś trywialnego, jakieś fikanie kozłów, coś emocjonującego, wiesz, salto-mortale. Ale deklamacja, śpiew, to dobre na amatorskie przedstawienie dla grzecznych dzieci.
 — A może właśnie spodoba im się, że raz jest coś innego, a może właśnie. Antku, słuchaj spróbujmy, mnie tak żal tych ludzi. Widzisz, nie