Strona:Zofia Dromlewiczowa - Przygoda.djvu/77

uda mi się przedstawienie, pewnie są bez grosza.
 — Ludwik nie pozwoli.
 — A cóż on ma do powiedzenia?
 — Podjął się opieki.
 — Przecież to nic złego. Ja ci ręczę, że mój ojciec i wasi rodzice nie mieliby nic przeciwko temu.
 Wprawdzie Antoś czuł niejakie wątpliwości w tym względzie, tem nie mniej projekt Karolinki zainteresował go.
 — Jaś mógłby zagrać na skrzypcach — mówiła Karolinka.
 — Nie zechce pewnie.
 Ku wielkiemu jednak zdumieniu Antosia Jaś, zapytany po cichu przez Karolinkę o zdanie, wyrażał całkowitą gotowość występowania.
 — Ja mogę skakać na trapezie także — zawołał — lecz Karolinka zapewniła go, że to jest zbyteczne.
 — Chwileczkę poczekajcie na mnie, muszę rozmówić się z tą kobietą — postanowiła Karolinka i weszła odważnie za zasłonę.
 Rozmowa nie trwała długo. Antoś usłyszał tylko kilka zdziwionych wykrzykników, a potem długie naradzanie się szeptem.
 — Zwarjowana dziewczyna — pomyślał — ale po-