Strona:Zofia Dromlewiczowa - Przygoda.djvu/84

 Pani aptekarzowa poczuła zadowolenie z tego oświadczenia Antosia.
 — Zabiorę ze sobą wszystkie moje dzieci! — powiedziała.
 — Widzisz, że umiem przemawiać do serca dam! — zawołał Antoś, gdy znaleźli się na ulicy.
 — Widzę! — oznajmiła Janka.
 — Ale, na miłość boską, nie patrz na mnie w takich chwilach, o mało co, a byłbym buchnął szalonym śmiechem.
 — Ja też. Karolinka, jako panienka, przebywająca w najwyższych sferach towarzyskich.
 — Szkoda, że pani aptekarzowa nie widziała jej wczoraj, gdy nam się ukazała w łódce.
 — Właściwie to znamy ją dopiero od wczoraj, a mam wrażenie, jakbyśmy się znali od wielu lat.
 — Ja także. Ale czekaj, tu musimy wejść.
 Znowuż rozpoczęło się zwiedzanie mieszkań i powtarzanie tych samych słów, oraz słuchanie tych samych wykrzykników.
 — To syn właściciela pałacu.
 — Taki śliczny chłopczyk!
 — Jakto, takie maleństwo umie grać na skrzypcach?