Strona:Zofia Dromlewiczowa - Przygoda.djvu/9

coś postanowić, a wy właśnie rzadko coś postanawiacie.
 — Jakto?
 — Tak, dziewczyny nie mają prawie żadnych pragnień, albo miewają je bardzo rzadko.
 — To nieprawda.
 — Pomyśl dobrze, a przekonasz się, że mam słuszność. O czem myślą naogół dziewczyny; o ładnych sukniach, o balach, o tańcach i o innych głupstwach.
 — O, przepraszam cię, a o czem myślą twoi mądrzy, dorastający chłopcy? O wąsach, których nie mogą się doczekać, o mundurach wojskowych, o laurach sportowych.
 — Jeżeli myślą o laurach sportowych, to już dobrze, — przerwał Antoś.
 — Dlaczego?
 — Bo to dowód ambicji.
 — E, taka sobie ambicyjka.
 — Każdy powinien działać w swoim zakresie. To co robi, robić jaknajlepiej.
 — Mówisz jak kaznodzieja.
 — Przestańcie się kłócić, — zauważył Ludwik, zapominając, że to on właśnie był powodem dyskusji. — Rozmaite są dziewczyny, rozmaici są chłopcy.