Strona:Zofia Dromlewiczowa - Przygoda.djvu/91

 — Przecież mówili wyraźnie, że to tylko ten jeden raz, aby pomóc biedakom.
 — E, coś mi ta litość wydaje się podejrzana.
 — Dlaczego?
 — Gdzie to pani widziała, aby pańskie dzieci występowały nagle, z litości, w cyrku?
 — To prawda!
 — A widzi paniusia!
 — Więc dlaczegoby występowali?
 — Może to nawet nie dzieci z pałacu, a zupełnie inne.
 — E, nie. Znam przecież tę Karolinkę, jak jeszcze była malutką dziewczynką.
 — Może jest tylko podobna. Może podstawili.
 — Kto ich tam wie!
 A w drugim końcu ławek mówiono podobnie:
 — Może tylko mówią, że to jedyny występ, a tymczasem z biedy muszą występować.
 — Jakto, z biedy?
 — A tak. Podobno cały majątek stracił.
 — Nic dziwnego. Wdowiec, bez żony.
 — A coby tu żona pomogła?
 — Zawsze by mu gospodarstwo prowadziła.
 — A tak to wszystko stracił.
 — Właśne dzieci na poniewierkę puścił.