Strona:Zofia Dromlewiczowa - Przygoda.djvu/97

 Antoś roześmiał się.
 — Tak, to prawda, że Karolinka jest niezwykle rozsądną dziewczyną, nie ubliżając tu obecnej Jance.
 — Och, możecie mówić, co wam się podoba, nie krępując się! — zauważyła Janka obojętnie. — Wasz sąd nie wzrusza mnie tak dalece.
 — Ale też przyznajesz, że Karolinka nie jest zwykłą sobie dziewczyną.
 — Naturalnie, że przyznaję; jest wyjątkowo miła, sympatyczna, mądra i co tylko chcecie, a najlepszy daje dowód swej mądrości tem, że pomimo waszego nadskakiwania, przyjaźni się ze mną, a nie z wami.
 — O, nie przesadzaj! — zawołali obaj chłopcy, urażeni tem oświadczeniem do głębi.
 — Może jesteście innego zdania?
 — Naturalnie, — oświadczył oburzony Antoś, przejaźni się napozór z tobą, bo jesteś także dziewczyną, ale gdy tylko ma jakieś zmartwienie, to mnie się wyspowiada, a nie tobie.
 — Przedewszystkiem tak nie jest, a poza tem Karolinka wie, że ja nie lubię roztkliwiać się, ty zaś wzdychasz, jak miech kowalski, przy każdej okazji.