Strona:Zofia Dromlewiczowa - Przygoda.djvu/99

zajrzała do zeszytu Antosia, który z pośpiechem zamknął go natychmiast.
 — Co ty za głupstwa wypisujesz, Antek?
 — Dlaczego myślisz, że to są głupstwa?
 — Widzę przecież, zasłaniasz ręką, zamykasz zeszyt, nie chcesz, aby ktoś widział, więc napewno głupstwa, których sam się wstydzisz?
 — A może to tylko tajemnica?
 — Może miłosne wiersze?
 — W każdym razie coś dużo poważniejszego od waszych dziecinnych rozmów.
 — Antosiu, pokaż, kochany Antosiu! — zmieniła Janka ton głosu na pieszczotliwy.
 — Nie pokażę.
 — Pokaż, kochanie!
 — Nie pokażę.
 — Dlaczego?
 — Bo nie chcę.
 — Czyżbyśmy nie byli godni?
 — Żebyś wiedział, że nie jesteście godni.
 Janka zpojrzała na brata.
 — Słyszałeś?
 Lecz Ludwik kiwnął potakująco głową i rysował z tym samym spokojem, nie patrząc nawet w stronę Antosia.