Strona:Zofia Dromlewiczowa - Rycerze przestworzy.djvu/12

 — Patrz, samolot.
 — Gdzie?
 — O, tu, — spójrz!
 — Jaki wspaniały! Rzeczywiście, w górze, niebardzo wysoko, leciał samolot. Skrzydła samolotu lśniły w słońcu, sunął spokojnie, tak jakoś płynnie. Potem uniósł się jeszcze wyżej, aby po chwili mknąć w przestrzeni.
 Patrzyliśmy długo ku górze.
 — Pamiętasz, Olek — szepnąłem.
 — Pamiętam — odpowiedziałem.
 I zamyśliliśmy się obaj.
 O czem mówicie? — zapytał Stefek, — ach, już wiem, o Bajanie.
 Rzeczywiście myśleliśmy wszyscy w tej chwili o niedawnem zwycięstwie Bajana. Tak samo, wysoko w górze mknął samolot. Byliśmy na lotnisku w dniu zwycięstwa i nie zapomnimy chyba nigdy tego uczucia, która nas ogarnęło, gdyśmy zrozumieli, że Bajan zwyciężył.
 W milczeniu przyglądaliśmy się teraz samolotowi, który oddalał się zwolna.
 — Jak cudownie!
 — Nadzwyczajnie!
 — Wspaniały!