Strona:Zofia Dromlewiczowa - Siostra lotnika.djvu/112

ka książkę i zjadła podwieczorek. Tomek nie przychodził jednak.
 — Cóż to się stało z naszym przyjacielem — szalonym Tomkiem — zapytał Janek, przyzwyczajony do codziennych wizyt chłopca.
 — Tomek pewnie nie przyjdzie.
 — Dlaczego? Posprzeczaliście się?
 — Nie. Tomek ćwiczy wolę.
 — Co to znaczy?
 Asia wyjaśniła bratu całą sprawę.
 Janek słuchał uważnie, a pan Jasiński uśmiechnął się.
 — Zdaje się, że towarzystwo Asi dobrze wpływa na Tomka, — zauważył — to bardzo zdolny chłopiec, ale wcale nie dba o siebie. Mam tu jego ostatnie wypracowanie. Pokażę ci je.
 Pan Jasiński wyciągnął z szuflady zeszyt Tomka i wskazał stronicę pokreśloną czerwonym atramentem.
 Janek przeczytał.
 — Treść zupełnie dobra. Nawet bardzo dobra, ale spójrz ile błędów ortograficznych, ani jednego przecinka. Tomek uznaje tylko kropki i to też przeważnie zapomina je postawić. Chłopiec jest bardzo