Strona:Zofia Dromlewiczowa - Siostra lotnika.djvu/114

 — Chodźmy.
 — Ja zostanę — powiedział pan Jasiński, — muszę jeszcze poprawić zeszyty na jutro.
 — A ty, Asiu, jesteś gotowa?
 — Tak. Możemy już iść.
 Poszli po chwili do mieszkania rodziców Tomka.
 Lecz Tomka w mieszkaniu nie było.
 — Wyszedł już dawno — powiedziała służąca.
 — Może jest w aptece?
 Lecz w aptece także go nie było.
 — Nie, wcale go dziś nie było. Myślałem, że jest u państwa.
 — Może przyszedł tymczasem — powiedział Janek.
 Asia zaczerwieniła się. Zrobiło jej się przykro. Unosili się wszyscy, a zwłaszcza ona nad tem, że Tomek zabrał się poważnie do tego ćwiczenia woli, a tymczasem Tomek pewnie przyszedł.
 — W każdym razie wytrzymał dwie godziny — pocieszał ją Janek.
 — Poczekaj tu na mnie, pobiegnę i zobaczę — zawołała dziewczynka, biegnąc do domu.
 — Jeżeli jest, to się z nim posprzeczam, bo to znaczy, że niema honoru — postanawiała sobie.
 Tomka jednak nie było.