Strona:Zofia Dromlewiczowa - Siostra lotnika.djvu/119

minie znowu z dwadzieścia minut, mogę już iść śmiało.
 Nie podnosił się jednak. Wiedział dobrze, że rozumowanie jego jest błędne, gdyż rano wyraźnie powiedział Asi:
 — Przez całe popołudnie nie przyjdę do was.
 Całe popołudnie znaczyło to conajmiej do wieczora. Tymczasem zaś było jeszcze zupełnie jasno. Słońce świeciło jeszcze i nie zamierzało wcale zachodzić.
 Wobec tego należało, jaknajszybciej, znaleść jakieś zajęcie, które pozwoliłoby mu zapomnieć na chwilę o tem, że tam w miasteczku, w mieszkaniu nauczyciela polskiego, pana Jasińskiego, znajduje się obecnie mała dziewczynka z Warszawy Asia i jej brat, słynny lotnik Mirski. Należało zwłaszcza zapomnieć o tem, że ów lotnik Mirski polubił prawdziwie Tomka i chętnie opowiadał mu najrozmaitsze historje z życia wojennego.
 Lecz wokoło nie było żadnego zajęcia. Wzrok Tomka zkierował się na zamkniętą już książkę historji.
 — Będę chyba powtarzał historję, aby nie myśleć — pomyślał.
 Przypomniał sobie, że już oddawna postanowił