Strona:Zofia Dromlewiczowa - Siostra lotnika.djvu/12

 — Nicby się nie stało, gdyby się lekcje zaczęły chociaż o miesiąc później.
 Widząc, że nauczyciel nie przychodzi, dzieci zaczęły głośno domyślać się przyczyny:
 — Może zachorował.
 — Słyszałem, że wyjechał do miasta.
 — W takim razie nie przyjdzie dziś do szkoły.
 — Ale to nie jest nic pewnego.
 — Mnie się zdaje, że widziałam go dziś na korytarzu, — twierdziła z całą stanowczością Zuzia.
 — A to szkoda, bo gdyby pan nie przyszedł, to moglibyśmy wyjść z klasy na podwórze.,
 — Cicho, ktoś idzie.
 W klasie uciszyło się natychmiast. Rzeczywiście na korytarzu słychać było kroki i po chwili otworzyły się drzwi klasy trzeciej.
 Dzieci podniosły się z ławek. Do klasy wszedł nauczyciel polskiego, obok niego zaś szła szczupła, drobna dziewczynka.
 — Oto wasza nowa koleżanka — powiedział nauczyciel głośno — zaopiekujcie się nią, bo po raz pierwszy znajduje się w szkole.
 — Dobrze, proszę pana — odpowiedział chór dziecinnych głosów.