Strona:Zofia Dromlewiczowa - Siostra lotnika.djvu/121

 — Tomku, Tomaszu — usłyszał nagle wołanie.
 Tomek odwrócił się natychmiast i potem zerwał się gwałtownie. Na brzegu lasku ujrzał bowiem Asię, która biegła w jego stronę, a tuż za nią podążał Jan Mirski.
 — O! — zawołał Tomek ucieszony.
 — Jak to dobrze, że poszłaś tędy na spacer — powiedział po chwili.
 — Przyszliśmy cię poszukać — stwierdziła Asia — Janek mówił, że popołudnie już się kończy, zresztą ćwiczenie woli polegało na tem abyś ty nie przyszedł, myśmy przecież przyjść mogli.
 — Jakto, powiedziałaś mu o wszystkiem — szepnął Tomek, zamierzając się rozgniewać i mając już przygotowaną uwagę o gadulstwie dziewcząt.
 — Naturalnie, pytał się przecież o ciebie?
 Tomek zapomniał o gniewie.
 — Pytał się o mnie? Naprawdę?
 — Naturalnie, że naprawdę a nie na żarty. Bardzo mu się podobało, żeśmy wymyślili to ćwiczenie woli.
 — Jaka szkoda, że przestałem pisać pamiętnik — pomyślał Tomek — mógłbym dziś zanotować: Słynny lotnik Mirski pytał dziś o mnie, pamięta mnie