Strona:Zofia Dromlewiczowa - Siostra lotnika.djvu/132

 — A teraz, Asiu chciałbym z tobą także pomówić.
 — A ja troszeczkę się przejdę, zmęczyło mnie siedzenie — zawołał Tomek, chcąc pozostawić ich samych.
 Odszedł rzeczywiście po chwili. Brat i siostra siedzieli przez kilka minut w milczeniu. Janek obserwował napozór fruwające w górze ptaki. W rzeczywistości jednak zastanawiał się nad tem czy powinien powiedzieć dziewczynie o zamierzonym przelocie. Asia także była dziwnie milcząca.
 — Patrz Asiu — zawołał Janek wskazując ręką — żórawie lecą.
 Dziewczynka spojrzała w górę. Klucz żórawi lecał szybko naprzód.
 — Lecą daleko, za morze — szepnęła dziewczynka.
 — Tak, Asiu, a na wiosnę znowu powrócą.
 — A ty, Janku, — zapytała nagle Asia — czy powrócisz?
 — Jakto? — zdziwił się Janek.
 — Przecież chcesz także polecieć daleko, za morze?
 Janek milczał chwilę.