Strona:Zofia Dromlewiczowa - Siostra lotnika.djvu/134

 — To wytrzyj oczy i porozmawiajmy poważnie.
 Asia sięgnęła do kieszeni.
 — Nie mam chustki.
 — Widzisz, chodzisz bez chustki, a chcesz rozprawiać o poważnych rzeczach — żartował Janek, wyciągając własną chustkę z kieszeni i wycierając nią troskliwie oczy siostry.
 — Już, teraz dobrze. Ale, jak je jeszcze raz namoczysz, to ja wycierać nie będę.
 — Już dobrze.
 — A więc przedewszystkiem nie lecę przecież jeszcze jutro, aby była chwila odpowiednia do płaczu.
 — A kiedy lecisz? — zapytała szybko Asia.
 Janek zawahał się i wahanie to dziewczynka zauważyła.
 — Nie wiem jeszcze dokładnie — odpowiedział wymijająco.
 — Powiedz, Janku — prosiła dziewczynka. — Mówisz, że nie jutro, ale może pojutrze?
 — Nie, pojutrze też nie — uśmiechnął się Janek.
 — No, to może za tydzień. Powiedz mi dokładnie, czy to będzie prędzej czy później za kilka ty-