Strona:Zofia Dromlewiczowa - Siostra lotnika.djvu/135

godni, czy za kilka miesięcy. Przecież obiecałeś, że mi powiesz prawdę.
 — Bo nie myślałem, że jesteś taka beksa.
 — Już nie jestem.
 — A więc za kika tygodni zapewne.
 — I chciałeś polecieć, nie żegnając się ze mną.
 — Pożegnalibyśmy się przecież jutro.
 — To nie jest to samo.
 — Widzisz, Asiu, nie powinnaś płakać, bo mnie to osłabia, odbiera mi wiarę powodzenie, martwię się waszem zmartwieniem i nie mogę dostatecznie skupić wszystkich myśli i pragnień tylko na jednem. Rozumiesz mnie?
 — Tak.
 — Datego nie chciałem nikomu nic mówić aż do ostatniej chwili.
 — Ja już nie będę ci przeszkadzać — zapewniła Asia.
 — Dobrze, pamiętaj o tem, a ja natomiast nie będę nic ukrywał przed tobą.
 — Dobrze, Janku — powiedziała Asia poważnie i z wysiłkiem połknęła łzy, które zamierzały znowu popłynąć do oczu. Janek udał, że tego nie zauważa.
 — Myślę, że mi się uda polecieć za kilka tygodni.